Restaurant 1910

Op de houten vloer staan kleedloze tafeltjes van houtfineer, enkel gedekt met linnen servetten. De comfortabele stoelen hebben een warme kleur taupe. Her en der staan planten en op de vensterbanken doorschijnende kunststoflampen. Aan het plafond hangen sfeervolle kroonluchters, aan de wanden grote afbeeldingen van bijvoorbeeld artisjokken.

Op weg naar het chic verbouwde sanitair kijken we in de lachende ogen van Frits Philips, vereeuwigd door kunstenaar Frank Guitjens. Het schilderij hangt in een ruimte met hoge, gedekte tafels en een wand vol wijnflessen. Onze tafel ligt pal aan de drukke Willemstraat, maar daar merken we niets van: de ramen zijn uitstekend geïsoleerd.

De kaart is begrijpelijk, met de welbekende menu’s van de chef en voldoende keus à la carte. Bij ons aperitief krijgen we een tongstrelend hapje in blokjesvorm: in whisky gemarineerde zalm met gepofte rijst, tobiko-kaviaar en gelei van champagne.

Onze voorgerechten, door een van de koks geserveerd, zijn beeldschoon opgemaakt. Mijn gast krijgt zijn kingkrab geserveerd op gemarineerde, flinterdunne courgetteschijfjes en een salade met wakame. De met tuinkruidenmayonaise op smaak gebrachte krab is gerold in een flinterdun kruidenflensje. Daarboven torent een krokant gepaneerde, gebakken gamba. Een mooie mix van oost en west.

Bij mij komt de ceviche van groenten op een lepeltje avocadocrème. In een fraaie lijn liggen rolletjes gemarineerde wortel en courgette. Broccoliroosjes, kidneyboontjes en casave voor de bite. De dressing, met vruchtensap en Spaanse peper als basis, is rijk aan zuur. De kok schenkt een scheutje rond mijn gerecht en laat het kannetje achter bij mijn bord: naar believen bij te gieten. Top. Niet iedereen hoeft het zuur zo te waarderen als ik doe. Beide gerechten strelen de smaakpapillen. De warme, gekruide broodjes erbij zijn nét zo lekker als een gebakje. We drinken er een glas Italiaanse Villata Roero arneis uit 2017 bij, een indrukwekkende, volle wijn.

We zijn inmiddels niet meer de enigen. Wat heet: alle tafels zijn bezet. Er hangt een relaxte sfeer. We zien ontspannen, tevreden gasten. Daar draagt de blije, piekfijn ogende bediening beslist aan bij. We zijn al zeer tevreden, en dan moeten de hoofdgerechten nog komen… Op de huid gebakken zeebaars op een bedje van freekeh (geroosterde groene tarwe), Hollandse garnalen, paksoi, gegrilde tomaten en een milde jus van bisque (schaaldieren). Een mooi gerecht met sublieme vis. De bediening schenkt er een glas chardonnay viognier nummer 22 uit 2017 bij. De wijn heeft exotisch citrusfruit en een vleugje vanille in de afdronk.

Ik krijg achtenveertig uur gegaarde iberico cabecero (ontbeende schouderkarbonade) op pompoenrisotto, fetakaas, bleekselderij en een jus van salie. Het royaal geserveerde vlees is goed dooraderd, waardoor het bijna sappig is. De feta en de zoetzure bleekselderij geven wat zoutigs. De romige risotto zorgt voor evenwicht. De smaken versterken elkaar uitstekend. Dat smaakt naar meer… De rode wijn uit Sicilië, met een vleug framboos en een hint van peper, is een streling voor de tong.

Ook met de desserts zijn we erg in onze nopjes. Mijn gast krijgt gekaramelliseerde Heezer geitenkaas, smeuïg yoghurtijs en een kruimel van yoghurt. Spongecake en een gel van rode biet zorgen voor de franje. Het zoet en het frisse zuur vormen een geslaagde combinatie. Aan mijn kant komt een tarte tatin (taart op z’n kop) van in wijn gemarineerde vijg en appel op knalgroene appelgel – we zijn nog niet van het geltijdperk verlost – stroopwafelijs en kruimel van stroopwafel. Uitstekend dessert.

Bij de koffie kijken we terug op een geslaagde avond. De vreugde van chefs Pieter van Kroonenburg en Rob van Eldijk komt verpakt in heerlijk eten. Het personeel is bijzonder hartelijk en attent – van het aannemen van de jas tot het afscheid.